Otyłość, nadwaga to skutek głównie złych nawyków żywieniowych, braku lub niedostatecznej aktywności fizycznej, chorób metabolicznych (które de facto wynikają z dwóch poprzednich), ale także… jednak genów.
Chociaż niektórych może krew zalewać, gdy słyszą tłumaczenia wagi i sylwetki predyspozycjami genetycznymi, to jednak należy pamiętać, że jest to również puzel w układance nadmiernych kilogramów.
Spacerując po parkach, gdzie ludzie bardzo często wychodzą na spacer z pieskami można zauważyć pewną zależność wobec jednej rasy piesków. Są to labradory. Zauważyliście, że większość z labradorów jest otyłych?
Okazuje się, że otyłość u labradorów, jak i u otyłych ludzi ma podobne wariacje genów.
Przeprowadzono badania, z których uzyskano następujące wyniki:
– większość otyłych labradorów ma brakujący element DNA w genach (o nazwie POMC, który ściśle skorelowany jest z pracą układu hormonalnego),
– brak POMC skutkuje tym, że organizm ma zaburzone wydzielanie dwóch neuropeptydów warunkujących głód po spożyciu posiłku,
– większość otyłych osób ma również niekompletne składowe genu POMC,
– nie wszystkie otyłe pieski (labradory) miały brakujący element DNA w genach, ale jeśli go nie miały, to ważyły więcej o 2kg od innych otyłych piesków bez mutacji genu,
– pieski z mutacją genu okazują się lepszymi współpracownikami (asystującymi pieskami np. u osób niepełnosprawnych), dlatego, że działają chętniej pod wpływem motywacji w postaci jedzenia (szkolenia piesków do pracy odbywają się przecież głównie poprzez użycie jedzenia jako nagrody).