Sporadyczne,raz w tygodniu,codziennealbo po każdym posiłku, a nawet na czczo.nadmiar soli (sodu) w diecie – wciąż bada się, w jaki sposób nadmiar sodu może powodować wzdęcia. Na ten moment podejrzewa się, że nadmiar sodu może negatywnie wpływać na ilość kwasu solnego w żołądku oraz mikrobiom jelitowy,choroby i zaburzenia pracy tarczycy – niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto, nadczynność tarczycy, choroba Gravesa-Basedowa, a także rak tarczycy może wiązać się z zaburzeniami motoryki przewodu pokarmowego,niska dostępność energii, diety niskokaloryczne – diety ze zbyt dużym deficytem energetycznym, głodówki, posty owocowo-warzywne o niskiej kaloryczności mogą prowadzić do zaburzeń pracy przewodu pokarmowego,zielona herbata, herbaty owocowe, ziołowe, czarne, naturalne i aromatyzowane – intensywne napary oraz sztuczne aromaty w herbacie mogą być przyczyną zaburzeń żołądkowo-jelitowych,dieta wysokotłuszczowa, dieta z wyższym udziałem tłuszczu np. low-carb – pacjenci z zaburzeniami czynnościowymi przewodu pokarmowego mogą odczuwać wzdęcia po zjedzonym posiłku obfitym w tłuszcz i/lub stosując dietę o wyższym udziale tłuszczu.
(źródło zdjęcia: Meds Safety)
Błonnik pokarmowy odgrywa ważną rolę w traktowaniu zaparć.
Faktycznie u niektórych osób zwiększenie ilości błonnika może przynieść znaczącą poprawę. Z drugiej strony, inne osoby zareagują zupełnie odwrotnie i zaparcia przybiorą na sile.
Czasem może okazać się, że zmniejszenie ilości błonnika ogółem poprawi perystaltykę jelit i unormuje wypróżnienia
W swojej pracy zauważam różnorodne zwyczaje żywieniowe. Są osoby, które przy dziennej podaży błonnika na poziomie 10-15 g nie mają absolutnie żadnych problemów z regularnym wypróżnieniem. Są też osoby zjadające błonnik w ilości 55-70 g, u których zauważymy książkowe cechy 💩.
Skrajności w podaży błonnika nie są dobre i próby sformułowania zalecanego dziennego spożycia dla osób dorosłych w różnych krajach na poziomie 18-38 g/ dobę to pewien punkt odniesienia. Błonnik z rozróżnieniem frakcji był, jest i będzie ważnym składnikiem dla zdrowia metabolicznego, zdrowia jelit i nie tylko.
Zauważcie, że nawet dla zdrowej populacji istnieje przedział dziennej podaży i określa się to jako próbę sformułowania zalecenia, a nie zalecenie. Możecie się zatem domyślić, jak różnorodnie będzie wyglądała podaż błonnika u osób z jednostkami chorobowymi.
Ostatecznie każda osoba ma pewną “tolerancję” ilości spożywanego błonnika i wobec tego nie ma jednej metody niwelowania zaparć. Jeśli do tego “dołożymy” zaburzenia i choroby przewodu pokarmowego typu IBS, SIBO, refluks, choroby zapalne jelit, wrzody, to może się okazać, że manipulowanie ilością spożywanego błonnika jest jednym z WIELU elementów, o które trzeba się zatroszczyć, by zniknęły zaparcia. w zasadzie dotyczy to też osób zdrowych. Błonnik to nie wszystko w kontekście zaparć.
To tylko element.
(źródło zdjęcia: MyFitnessPal blog)
W niektórych chorobach z autoagresji takich jak np. cukrzyca typu 1, celiakia, choroba Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Graves’a-Basedowa, utrata masy ciała jest niezamierzona. Dzieje się to zazwyczaj w sytuacji, gdy np.:
➤ pacjent jeszcze nie wie, że zmaga się z chorobą,
➤ leczenie jest nieskuteczne (co nie jest wcale takim rzadkim zjawiskiem i wymaga zmiany formy/środków leczniczych),
➤ farmakoterapia wpływa na ośrodek głodu i sytości, co powoduje zmniejszenie poboru pokarmu,
➤ pacjent jest w fazie zaostrzenia choroby, co może wpływać na zmniejszenie wchłaniania składników odżywczych, zmianę metabolizmu, dysregulację układu hormonalnego,
➤ pacjent ma jadłowstręt.
W przypadku gdy wdrożone jest skuteczne leczenie, a potem udaje się osiągnąć remisję i m.in. wchłanianie ulega poprawie – często pacjent przestaje chudnąć lub nawet przybiera na wadze. Ta zależność jest dość często pomijana w omawianiu chorób i pacjenci są tym nieco zawiedzeni. Czasem trzeba wyjaśnić, że wzrost masy ciała jest czymś bardzo pożądanym i oznacza zdrowienie!
Proces odchudzania u pacjenta z chorobą z autoagresji czy też u zdrowej osoby opiera się zawsze na tym samym – na wygenerowaniu deficytu kalorycznego.
Wielu pacjentów się z tym nie zgadza i jednocześnie obwinia samą chorobę czy też stosowane leki, twierdząc, że to dzięki nim nie mogą schudnąć.
Bez wątpienia stosowanie niektórych leków może wiązać się z przyrostem masy ciała, tak jak np. kortykosteroidy o działaniu silnie przeciwzapalnym powodują u wielu pacjentów m.in. nadmierne gromadzenie wody w organizmie, ale i … wzrost apetytu. Praktyka pokazuje, że wielu pacjentów neguje wzrost apetytu, ale finalnie, gdyby policzyć wszelkie spożywane kilokalorie okazuje się, że systematycznie ich podaż jest większa.
Ostatecznie, redukcja masy ciała i tkanki tłuszczowej u osoby z autoagresją nie jest zawsze wskazana (np. w zaostrzeniu), ale jest możliwa, chociaż wymaga większej troski i uwagi. Czasem redukcja jest wręcz wskazana, gdyż nadmiar tkanki tłuszczowej jest źródłem cytokin prozapalnych…a przecież w chorobach z autoagresji dąży się do zmniejszenia procesów zapalnych.
(Źródło zdjęcia: health.clevelandclinic.org)
Libido u kobiety jest wciąż tematem bardzo wstydliwym i rzadko kiedy poruszanym.
Ponadto, rozmowy o seksie i libido wprawiają w zakłopotanie.
Tymczasem niskie libido i utrata zainteresowania seksem może być sygnałem czegoś poważniejszego, niż nam się wydaje!
Jeśli powiem, że przyczyn utraty zainteresowania seksem są tysiące to i tak pewnie w znacznym stopniu nie doszacuję skali problemu.
🖐Dobry stan psychiczny, dobry związek, właściwe postrzeganie samej siebie są dość istotnymi czynnikami w tej sprawie. W dzisiejszym wpisie pomijam okres ciąży i “po” ciąży, a skupiam się głównie na czynnikach zdrowotno-żywieniowych.
Możliwe zdrowotno-żywieniowe przyczyny utraty zainteresowania seksem i niskiego libido:
zaburzenia hormonalne, w tym: niedoczynność tarczycy, Hashimoto, zespół policystycznych jajników PCOS, hiperprolaktynemia
- zaburzenia gospodarki glukozowej, w tym: insulinooporność, hipoglikemia reaktywna, cukrzyca
- endometrioza, choroby i zaburzenia w obrębie układu moczowego, problemy uroginekologiczne
- choroby i zaburzenia pracy przewodu pokarmowego, w tym: IBS, SIBO, IMO, choroby zapalne jelit, refluks, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy
- zaburzenia psychiczne, zachowania, nastroju, nerwicowe, behawioralne, osobowości i inne, a w tym: depresja, zaburzenia odżywiania, zaburzenia snu
- stosowanie głodówek, diet niskokalorycznych i niedoborowych, np. opartych na jedzeniu tylko warzyw i owoców, długotrwała redukcja masy ciała
- niska/nadmierna aktywność fizyczna, niedobór snu, nisko odżywcza dieta, uboga w witaminy i składniki mineralne, w tym: cynk, kwasy omega-3, witamina D3, witamina B12, magnez
- anemia z niedoboru żelaza, kwasu foliowego, wit. B12
- leki, w tym: leki antykoncepcyjne, leki przeciwdepresyjne, leki przeciwlękowe, inhibitory pompy protonowej, leki stosowane w leczeniu nadciśnienia, leki przeciwbólowe i wiele innych.
Co możesz zrobić?
Przeanalizuj możliwe przyczyny zdrowotno-żywieniowe.
Jeśli coś Ciebie dotyczy – nie ignoruj problemu. Skorzystaj z pomocy lekarza.
Przyczyny utraty zainteresowania seksem mogą tkwić w zupełnie innym miejscu, np. problemach w związku, nadmiernej ilości pracy, nadmiarze stresu, wpływie socjokulturowym, niskim poczuciu wartości i w wielu innych miejscach. Powyższa lista nie jest zamkniętym katalogiem. To tylko podpowiedzi, które być może nakierują Cię na źródło problemu.
Zrób podstawowy przegląd zdrowia, w tym:
- podstawowe badania krwi,
- USG piersi i tarczycy,
- cytologia,
- badanie ciśnienia krwi.
I przede wszystkim… Nie bój się rozmawiać o seksie i niskim libido!
(Źródło zdjęcia: tctmd.com)
- 150–300 min. aktywności fiz. o umiarkowanej intensywności lub
- 75–150 min. aktywności o dużej intensywności,
- co najmniej 2 razy w tygodniu ćwiczenia o charakterze siłowym.
poprawy utraconej wydolności (m.in. przez stan zapalny, zaburzenia gospodarki żelazowej),- redukcji bólu stawów (ruchem, pracą nad mobilizacją, pomocą fizjoterapeuty możemy wiele poprawić),
- poprawy sprawności,
- dbania o układ krążenia (jesteś podobnie narażona/y na choroby z tego tytułu jak całe społeczeństwo),
- przeciwdziałanie katabolizmowi i utraty gęstości kości (to częste skutki zaostrzeń),
- zmniejszenie częstości zaostrzeń – (ruch zmniejsza częstość zaostrzeń i są na to potwierdzenia!),
- normalizacji masy ciała (np. po sterydoterapii).
